نادیده گرفتن نقش‌آفرینی‌های درخشان
روزنامه هفت صبح، صوفیا نصرالهی | منتقدان فهرستی از بازی‌های برجسته امسال از سوی بازیگران را منتشر کردند. بازی‌هایی که از سمت اسکار دیده نشده و شانس نامزدی پیدا نکردند با این‌حال بازیگران‌شان جزو بهترین‌های امسال بودند. مسیر بازیگران تا نامزدی اسکار بسیار طولانی است. درحقیقت طولانی‌تر از این‌که فقط یک بازی فوق‌العاده از خودشان روی پرده سینما نشان بدهند. این‌که نامزد جایزه اسکار شوید، مستلزم کمپین‌های گسترده‌ای از سوی استودیوها و البته شور اصیل و واقعی از طرف رای‌دهندگان است.
به‌علاوه همیشه یک‌سری ژانرها و شیوه‌های بازیگری هستند که از مباحث فصل جوایز به دور می‌مانند. برای بازیگران کمتر شناخته‌شده‌‌تر، سخت است که بتوانند راهشان را به این رقابت باز کنند. و اغلب جوایز تمایل دارند که انواع آشنای نقش‌ها را به‌جای بازیگرانی انتخاب کنند که خودشان را به چالش کشیده‌اند.
اگر بخواهیم مقدمه را کوتاه کنیم، باید بگوییم که هرسال بازی‌های فوق‌العاده زیادی از بازیگران می‌بینیم که نامزد جایزه اسکار نمی‌شوند. امسال اجراهای مستعد زیادی داشتیم که به‌حق در فصل جوایز سروصدا به‌پا کردند اما به‌رغم این موضوع تعداد زیادی بازی فوق‌العاده هم بود که در فهرست جوایز قرار نگرفتند. این تعدادی از بازی‌های خوب سال ۲۰۱۹ است که نتوانستند راهشان را به اسکار باز کنند.
*** جولین مور / فیلم: گلوریا بل / کارگردان:سباستین للیو
سباستین للیو فیلمساز شیلیایی فیلم خودش را که محصول ۲۰۱۳ بود این‌بار به زبان انگلیسی بازسازی کرد. و در‌حالی‌که للیو با بازسازی فیلم خودش در زمین امنی بازی می‌کرد، این بازسازی به‌خاطر بازی برجسته بازیگر نقش اولش یعنی جولین مور دیده شده است. مور نقش کاراکتر گلوریا را بازی می‌کند که اصلا اسم فیلم از روی او برداشته شده است.
یک مادر مجرد که با میانسالی دست و پنجه نرم می‌کند. در‌حالی‌که با شوهر سابقش و بچه‌هایش در تعامل است، مردی(با بازی جان تورتورو) وارد زندگی‌اش می‌شود. در سال‌های اخیر این قوی‌ترین نقشی است که جولین مور ایفا کرده و شرم‌آور است که توسط اسکار برای چنین بازی‌ای نادیده گرفته شده است.
مور روی پرده کاملا آسیب‌پذیر و زخمی است. اگرچه با فرزندانش از ته دل دیالوگ می‌گوید و به آن‌ها نزدیک است یا در ماشینش همراه با خواننده پاپ آواز می‌خواند، او قادر است کاری کند که احساساتش که وابسته به دیگران است، بامزه به‌نظر برسد. اما هیچ‌وقت حقیقت را فدای یک خنده بی‌ارزش نمی‌کند. این فیلمی نیست که به شیوه کلیشه‌ای روایتش را بیان کند. و مور در مدیریت کردن احساسات پیچیده که شامل خلق رابطه‌ها و محو‌شدن آن‌ها می‌شود، کارش را عالی انجام می‌دهد. گلوریا عاشق رقصیدن است و مور آن روح آزادی و رهایی و هیجان را در بازی‌اش به‌خوبی ثبت کرده است.
*** کریس اوانز / فیلم: چاقوکشی / کارگردان: رایان جانسون
گاهی اوقات یک بازی خوب توسط اسکار نادیده گرفته می‌شود چون برایشان سخت است که از یک گروه بازیگران فوق‌العاده یک‌نفر را انتخاب کنند. این اتفاقی است که به‌نظر می‌رسد در فصل جوایز برای فیلم «چاقوکشی» رخ داده است. این فیلم با حضور دنیل کریگ، جیمی‌لی کرتیس، مایکل شانون و تونی کولت یکی از قوی‌ترین گروه‌های بازیگران امسال در یک فیلم را در خودش دارد. اما در سکانس‌های کریس اوانز اوست که در نقش رنسوم دریسدیل عجیب و غریب، صحنه را به تمامی از آن خودش می‌کند.
او خیلی جدی استحقاق این را داشت که به‌عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در فصل جوایز جدی گرفته شود. در فیلمی که بیشتر شخصیت‌ها جوری ساخته شده‌اند که تلخ یا خشک باشند دیدن کاراکتری شبیه رنسوم که با مسخره‌کردن همه موفق می‌شود اتاق را به لرزه دربیاورد، جذاب و دوست‌داشتنی است.
اوانز برای بازی در نقش کاپیتان آمریکا شهرت دارد و راستش بازی‌اش در فیلم «چاقوکشی» چندان تفاوتی با استیو راجرز(کاپیتان آمریکا) ندارد. رنسوم شخصیت منفوری است که از امتیازات شخصی خودش لذت می‌برد و بهره‌برداری از اعضای خانواده‌اش و شرمنده‌کردن آن‌ها برایش یک سرگرمی و سرخوشی بی‌پایان به‌همراه دارد.
اوانز قادر است که این تصویر را به صورتش بزند و نقش کاراکتری را بازی کند که مخاطبان عاشق این هستند که از او نفرت داشته باشند. به‌هر‌حال اوانز از این کاراکتر چیزی بیشتر از یک کاریکاتور می‌سازد. او در پنهان‌کردن انگیزه‌های شخصیتش کارش را خوب انجام می‌دهد. تا زمانی که پرده شوکه‌‌کننده آخر فیلم فرامی‌رسد. از آن اجراهای کمدی است که اغلب آکادمی به آن توجه می‌کرد ولی امسال شانسی نداشت.
*** پنه‌لوپه کروز / فیلم: درد و شکوه / کارگردان: پدرو آلمادووار
از زمانی که آخرین شاهکار پدرو آلمادووار در جشنواره کن به نمایش درآمد، آنتونیو باندراس برای بازی در نقش سالوادور مالوی فیلمساز، تحسین‌های زیادی دریافت کرد. اما این وسط پنه‌لوپه کروز از نقدهای مثبت بی‌نصیب ماند. در‌حالی‌که او به‌عنوان مادر مالو نقش محوری و اساسی دارد. کروز باید آن احساسی را در بازی‌اش ثبت کند که برای بقیه زندگی مالو روی او تاثیر می‌گذارد. سکانس‌های فلاش‌بک با بازی کروز قدرتمند هستند.
«درد و شکوه» حرف‌های زیادی در مورد طبیعت حافظه برای گفتن دارد و سکانس آخر نشان می‌دهد که مالو چطور از تجربیات کودکی‌اش به‌عنوان الهام‌بخش خلاقیتش استفاده می‌کند. درنتیجه این ماجرا، کروز کار سختی دارد و باید نسخه‌ای از مادر مالو را ارائه بدهد که مالو همیشه او را به یاد می‌آورد.
/ بهترین بازیگران سال ۲۰۱۹
