بهترین فینال عمر ما| اصلا مگر فینال دیگری هم برگزار شده؟

روزنامه هفت صبح، نادر نامدار| راستش این فینال جام‌جهانی 2022 آنقدر جذاب و نفسگیر و باورنکردنی بود که همه فینال‌های ملال‌آور تورنمنت‌های قبلی را شست و با خودش برد. مسئله فقط پرگل بودن بازی نبود. فقط گل نیست که یک بازی را جذاب می‌کند. همین فینال جام‌جهانی روسیه که 4 سال پیش برگزار شد و اتفاقا یک پای آن هم فرانسه بود 6 گل داشت، درست مثل فینال 2022. اما اصلا از لحاظ جذابیت و تماشایی بودن، با این فینال اخیر قابل‌قیاس نیست.

فینالی مثل فینال یورو 2012 هم 4 گل داشت که هر 4 گل را اسپانیا وارد دروازه ایتالیا کرد اما اصلا فینال خیلی متفاوتی با فینال قبلی که فقط یک گل داشت نبود. ماجرا بیشتر از تعداد گل‌ها، به اتمسفر بازی و گم نشدن در جو یک بازی در سطح فینال است. این همان اتفاقی بود که در فینال جام‌جهانی 2022 رخ داد و بعید می‌دانم دیگر تکرار شود. اصلا تا وقتی فینال دیگری به این زیبایی تکرار نشده، زشت است که از فینال‌های قبلی تمام تورنمنت‌های دنیا به عنوان یک فینال جذاب و به‌یادماندنی حرف بزنیم.

این بازی برای این که فینالی شبیه تمام فینال‌های قبلی جام‌جهانی و یورو بشود، همه چیز داشت. یک تیم نسبتا ضعیف‌تر که می‌توانست بازی را ببندد تا تیم‌ قوی‌تر، هر از گاهی یک موقعیت نصفه و نیمه به دست بیاورد و شاید یکی از این موقعیت‌ها برای تیم قوی‌تر یا یکی از ضدحملات تیم ضعیف‌تر تبدیل به گل شود و در نهایت بازی با کمترین اتفاقات و حوادث ممکن به سود یکی از دو تیم به پایان برسد.

اما چیزی که این فینال داشت و هیچ کدام از فینال‌های قبلی آن را نداشتند، یک لیونل مسی 35 ساله بود که آخرین فرصتش را برای قهرمانی در جام‌جهانی، در این بازی جست‌وجو می‌کرد. فقط هم خود او نبود، تمام هم‌تیمی‌هایش و تمام آرژانتین و شاید الهه فوتبال، بسیج شده بودند تا مسی آخرین فرصتش را از دست ندهد. آخر مگر می‌شود در فینال جام‌جهانی هت‌تریک کنی و تیمت دست آخر بازنده شود؟ شک نکنید که در این معجزه، پای الهه فوتبال درمیان بوده است!

در معجزه بودن این اتفاق شک دارید؟‌ به لیونل مسی 35 ساله نگاه کنید. او در همین جام‌جهانی به همراه روبرت لواندوفسکی به عنوان تنبل‌ترین بازیکنان مرحله گروهی معرفی شده بودند که کمترین میزان دوندگی را در زمین داشتند و در بیش از نیمی از زمان بازی‌ها در حال قدم زدن بودند! اما چطور می‌شود که همین 35 ساله تنبل در بازی فینال با احتساب وقت‌‎های تلف شده، نزدیک به 140 دقیقه بازی می‌کند و در دقیقه 108 در جریان بازی گل هم می‌زند؟

الهه فوتبال همیشه هم هوشیار نیست. گاهی هم خوابش می‌برد و یادش می‌رود که یک فینال آخرین فرصت برای بعضی از بازیکنان و مربیان است و خب افتخار برنده شدن در فینال و قهرمانی را از آنها دریغ می‌کند. این اتفاق یک بار هم برای ناصر حجازی در فینال جام باشگاه‌های آسیای فصل98‌-1997‌ رخ داد. استقلال به همراه جوبيلو ایواتای ژاپن به فینال رسیده بود و بازی‌های نیمه‌نهایی و رده‌بندی و فینال در استادیوم آزادی برگزار می‌شد.

شاگردان ناصر حجازی در نیمه نهایی هواداران را سکته دادند تا در نهایت 4 بر 3 دالیان چین را ببرند. آخ که آن بازی چقدر شبیه همین فینال جام‌جهانی 2022 بود! استقلال در آن بازی اول 2 تا زد، بعد 3 تا خورد و در آخرین دقایق بازی را مساوی کرد و بالاخره در وقت اضافه یک گل دیگر زد و به فینال رسید. همان 3 گل خورده باعث شد تا حجازی دروازه‌بانش را برای بازی فینال عوض کند. پرویز برومند جایش را به محمدعلی یحیوی کوتاه‌قامت داد و استقلال در همان نیمه اول 2 گل عقب افتاد.

با گل‌هایی که شاید اگر برومند بود، به ثمر نمی‌رسیدند. استقلال در نیمه دوم 45 دقیقه در زمین جوبیلو ایواتا خیمه زد اما به جز شوت قوسی عجیب و غریب سیروس دین‌محمدی، هیچ کدام از توپ‌ها گل نشد. تک‌تک دقایق آن 45 دقیقه نحس را به خاطر دارم و هر وقت یادم می‌افتد، دست و پایم یخ می‌کند. آن بازی می‌توانست برای ناصر حجازی هم مثل لیونل مسی رقم بخورد و پایان خوشی را برای او رقم بزند اما فارغ از خواب یا بیدار بودن الهه فوتبال و برخلاف دستان مسی، شاید آن روز همه استقلالی‌ها و همه ایرانی‌ها برای ابدی شدن حجازی بسیج نشده بودند.