۵۰خاطره از تاریخ فوتبال ایران| بهزادی در مقابل دهداری!
روزنامه هفت صبح، تیمو رمستور | دفعه قبل نوشتیم که از سال ۴۰ تا ۴۵ چهار دوره باشگاه‌های تهران برگزار شد(سال ۴۲ برگزار نشد یا سال ۴۳ به سامان نرسید) و دارایی و تاج و شاهین و پاس قهرمان‌های دوره‌های مختلف آن بودند. یک اشتباه هم در ماجرای سال ۱۳۴۴ رخ داد و اینکه نوشتیم تنها شکست شاهین مقابل تاج بود که این گونه نبود و تنها شکست شاهین مقابل دارایی رخ داد و آن شکست ۳بر یک مقابل تاج مربوط به مسابقات فصل بعدی بود. شاهین در فصل ۱۳۴۴ تاج را ۲بر یک مغلوب کرده بود.
برویم ادامه ماجرا. در سال ۱۳۴۶ همه منتظر رقابت همان چهار پنج تیم همیشگی بودند. دارایی و شاهین و تاج و پاس و تهرانجوان. اما در عمل همه می‌دانستند که تاج باز هم جزو مدعیان اصلی نخواهد بود. تاجی‌ها هنوز نتوانسته بودند با ضایعه از دست دادن عارف قلی‌زاده و حبیبی و کوزه کنانی و مهمتر از همه بیوک جدیکار کنار بیایند. آنها در فصل‌های ۴۴ و ۴۵ در مکان‌های چهارم و ششم نشستند (در انتهای این فصل هم جایی بهتر از ششم پیدا نمی‌کنند). رنسانس تاج از سال ۴۷ آغاز می‌شود. وقتی پرویز خسروانی رئیس تربیت بدنی می‌شود و دارایی و تهرانجوان را از زیر تیغ انحلال می‌گذراند و ستاره‌های مهمی را در این بازار آشفته جلب می‌کند. مضاف بر اینکه شاهین هم در سال ۱۳۴۷ دیگر وجود خارجی ندارد…
اما بیایید به سال ۴۶ بازگردیم. سالی که شاهین با کمک زوج بی‌نظیر کلانی و بهزادی و مدافعانی مثل جاسمیان و کاشانی و آشتیانی و چهره پرتجربه‌ای مثل ناظم گنجاپور در میان شگفتی توانسته بود از رقبای اصلی‌اش یعنی پاس و تاج پیشی بگیرد و شانه به شانه دارایی در صدر حرکت کند. در تیرماه ۱۳۴۶، دوازده هزار نفر به امجدیه آمده‌اند تا بازی حساس شاهین مقابل تهرانجوان را مشاهده کنند. شاهین طی دهه چهل با کمک از خوزستانی‌ها به قطب بزرگ فوتبال ایران بدل شده بود و خاری در چشم تیم‌های نظامی و دولتی و نزدیک به دولت بود.
البته دکتر اکرامی را همچون یک چریک تصور نکنید. او مدیرکل آموزش و پرورش تهران بود و در دوره‌ای هم معاون وزیر آموزش و پرورش می‌شود. اتفاقا همین مقام دولتی‌اش موجب می‌شود که روی جذب استعدادهای مدارس برای تیم‌هایش توجه ویژه‌ای داشته باشد. او یک ساختار نامحسوس ایجاد کرده بود و همه استعدادهای دبیرستان‌های تهران را مفت و مجانی به تیم‌های زنجیره‌ای‌اش می‌کشاند. مثل داریوش، پولاد، پرستو، دماوند … و بهترین‌هایشان را به شاهین می‌آورد.
و البته با تاکید بر شرایط مرفه خانواده‌های آنها. هم به لحاظ مالی و هم اخلاقی. اما در اواخر دهه سی با بالارفتن سن ستاره‌هایش (برومند و عراقی و شکیبی و غفاری و…) و قدرت گرفتن دارایی و تاج، برخی اصول خود را شکست و روی به بازیکنان خوزستانی و آبادانی آورد. آمدن آنها به تهران ناگهان مسئله پول و درآمد و اسکان و ایاب و ذهاب و… را برای همه شاهینی‌ها زنده کرده بود. دهداری،جاسمیان، برمکی، پورجانکی، گنجاپور و ممبینی از این گروه بودند.
این دسته مهاجران، شاهین را قدرتمند کردند و قهرمانی جام حذفی در سال ۱۳۴۲ و قهرمانی باشگاه‌های تهران در سال‌های ۱۳۳۷ و ۱۳۴۴ را به دست آوردند. بازیکنانی که بارها روی دوش طرفدارانشان از ورزشگاه بیرون رفتند و بسیار محبوب بودند.و با تکیه بر این محبوبیت دست تیم ملی در المپیک ۱۹۶۴ را هم در پوست گردو گذاشتند و ۶ ستاره اصلی از تیم قهر کردند و بعد محروم شدند و…. به هرحال در اوایل دهه چهل چهره‌ای مثل دهداری بالاتر از برومند،به عنوان نفر دوم باشگاه شاهین شناخته می‌شد.
دهداری در سال ۱۳۴۵ و ۴۶ سرمربی شاهینی‌ها هم می‌شود. اتفاقی که تهرانی‌های شاهین دوست نداشتند. چهره‌هایی مثل بهزادی و کاشانی و کلانی که در مقابل قدرت گروه خوزستانی‌ها تا حدی مقاومت می‌کردند و کم‌کم ماجراهای مالی بالا گرفت. دهداری با نزدیکی به«دری» همه کاره کیهان ورزشی تلاش کرد تا شرایط مالی شاهین را بهبود ببخشد.و خب اکرامی در مقابل این میدانگیری دهداری واکنش نشان داد.
اوج این اتفاق بازی شاهین با آرارات ارمنستان بود که شاهین برای تبلیغ این بازی و بلیت فروشی، قراردادی با کیهان ورزشی و با وساطت پرویز دهداری منعقد کرد اما وقتی کیهان ورزشی تبلیغ این بازی را درست در مجاورت تبلیغ موتور سوزوکی منتشر کرد اکرامی این کار را سوءاستفاده از محبوبیت بازیکنان شاهین دانست و نصف مبلغ توافق شده را پرداخت کرد. در همین زمان اکرامی قراردادی را با تاج برای همکاری‌های تجاری منعقد کرد که موجب عصبانیت دهداری شد.
حاصل این قرارداد دو بازی تیم منتخب شاهین و تاج مقابل حریفان خارجی بود…همه این‌ها موجب شد تا فصل ۱۳۴۶ برای شاهین کابوس‌وار شروع شود وسپس قهر دهداری و متعاقب آن جاسمیان و ناظم گنجاپور و کاظم رحیمی و برادران وطنخواه. فدراسیون فوتبال،دارایی و تاج هم با لذت این وقایع را دنبال می‌کردند. اولین بازی شاهین با آرارات بود. بهزادی و کاشانی با هر مشقتی هست تیم را برای بازی با آرارات تهران آماده می‌کنند…پس این تیرماه ۱۳۴۶ چه شد؟ در قسمت بعدی بالاخره داستان را خواهیم گفت.
