ماجرای رله شدن و حضور بر پرده نقره‌ای سینما
روزنامه هفت صبح، اشکان عقیلی‌پور | آقا من همینجوری فابریک، صبح که از خواب بلند میشم، میخوام همه رو گاز بگیرم. یعنی طول میکشه تا آمپرهای وجودی‌ام به حد نرمال برسه…حالا چه برسد به این که با صدای موبایل از خواب بپرم و شماره رو هم نشناسم و با صدای دو رگه، گوشی رو بردارم و اون طرفِ خط، یه نفر هوار کشون ابراز ارادت و اخلاص بکنه :
- «غلاااامم…کوچیکم… اسیرتم… » / « فدای شما…شما؟!» / « ما رو یادت نمیاد با مرام؟ با وفا؟ با عشق؟» / «نه والا… به جا نیاوردم. » / «غلاااامم …مرام گیرتم… »/ « ممنون… به جا نیاوردم به جان خودم… » همینجور دندونامو از حرص به هم می‌کشیدم و «غلام » هم رضایت نمی‌داد بگه کیه. از اون اصرار که « کوچیکه» و از من هم انکار که « بزرگواره » . ده دقیقه‌ای گذشت که بالاخره رضایت داد خودشو معرفی کنه. دوستِ یکی از آشنایانِ دور بود که یه روزی، یه جایی دیده بودمش… حالا بگذریم که کجا…
- « آااهااان…یه چیزایی یادم اومد…خوبی شما؟…» که دوباره شروع کرد به توضیح احساسی که نسبت به من داره و حاضره به خاطر من چه خطراتی بکنه… سریعا باید قیچی می کردم : «من در خدمتم…امرتو بگو…» بالاخره زبون باز کرد که: « یادته گفتی یکی از رِفیق جینگات،تو کار فیلم میلمه؟…» / « البته واقعا یادم نمیاد چرا این مطلب رو باید به شما گفته باشم… ولی بله، یکی از دوستام دستیار کارگردانه… چطور؟» / « ایول… ما رو بنداز اون تو…» / « کدوم تو ؟!» / «سینما دیگه دادا…فدایی داریااا…غلامتم…» / « لطف داری… ولی باور کن اصلا اینجوریا نیست ماجرا…
برای انتخاب بازیگر، تست میگیرن، هزارتا داستان داره… بعد هم، باور کن به حرف من نیست اصلا… » / « حله آقا حله…شما فقط یه رو بزن، من تا تهش میرم، هر چقدر هم بخوای هزینه میکنم… پول مول رِلِه اس…یعنی رله رله اس…غلااامم.» / « نه آقاااا…این جوری نیست واقعا…» … چون اعصابم برای صبح کله سحر بیشتر از این نمی‌کشید و عناصر سازنده‌ام هنوز بیدار نشده بودن، بهش قول دادم که با دوستم تماس بگیرم بلکه ول کنه …
یه ساعت نشده بود که پیامک داد:« دادا…ردیف شد؟». نیم ساعت بعد دوباره:« دادا…رِله اس؟»…و این ماجرای «رله» شدن و حضور هر چه سریع‌تر بر پرده نقره‌ای سینما تا پاسی از شب ادامه داشت. فردا صبح خروس خوان که دوباره زنگ زد، دیگه مطمئن شدم که به هیچ وجه ول کن نیست. راهی نبود جز این که یه تماسی با دوستم بگیرم و اون خودش، یه جوری دست به سرش کنه…تماسی با دوستم گرفتم و بعد از کلی عذرخواهی و اظهار شرمندگی، توضیحات لازم و شرح مبسوطی بر رفتار وادبیات خاص این موجود دادم و این که ولله دوست من نیست و به حساب من نذاری و…
که دوستم گفت: « اتفاقا برای یه کاری در حال تست گرفتن هستیم…بگو بیاد…» / « نه…تست رو ولش کن… این بابا تو یه فضای دیگه اس کلا… فقط یه کاری کن بیخیال من بشه… » / « خیالت راحت…» از لج این که به خاطر چه کسی به این دوستمون رو انداختم،یه پیامک دادم که: « دادا…رله اس…به این شماره بزنگ » جواب داد که :« دادا…سیمرغ رو که زدم تو گوشش،علاوه بر ننه بابام، از تو تشکر ویژه میکنم که همه بفهمن من غلامتم…» / « فدات دادا… همون از مادر پدر تشکر کنی که شما رو تحویل جامعه هنری دادن، کفایت میکنه…»
امروز، طرفای ظهر بود که دوستِ دستیارم پیام داد که فلانی، حل شد و منم جواب دادم که ممنون و ببخشید که اذیت شدی. - « چه اذیتی… قراردادش رو بست… هفته دیگه هم میره جلو دوربین… » سیستم خون رسانی مغزم، چند لحظه‌ای دچار اختلال شد… - « فکر کنم اشتباه گرفتی طرف رو ها…» / « نه دیگه… همین یه نفر از طرف تو بود…نه …خیلی هم «رله» بود…» سایش فک پایینم رو بر روی کف آسفالت احساس می‌کردم. خب البته در همون حال، چند باری به غلامم زنگ زدم که گوشی رو دیگه جواب نداد…حالا اگر خبری شد ازش، در جریان میذارمتون…
